Stel je eens voor: je voelt je ontzettend gestrest want het is o,zo druk op je werk. Je komt thuis en je hebt behoefte dit gevoel te delen. Wat vertel je dan? Kom je met een verhaal waarom je zo druk bent of zoom je in op je gestreste gevoel? En wil je dat degene jou steunt en er voor je is of dat hij zich druk maakt over je werk?
Waarom ik dit vraag? Omdat dit volgens mij een wezenlijk verschil uitmaakt.
Veelal kiezen we ervoor om niet het onaangename gevoel te uiten, maar een beschrijving te geven van de omstandigheden die volgens ons de oorzaak zijn van het gevoel. Marinus Knoope schrijft hierover in ‘De Ontknooping’: "Je hoopt op die manier te bereiken dat hij die naar jou luistert zich in je omstandigheden verplaatst en dan begrijpt hoe jij je voelt. De toehoorder wil jou graag helpen. Hij wil je van het vervelende gevoel bevrijden. Hij heeft de neiging om je te vertellen dat je de door jou beschreven omstandigheden ook anders zou kunnen interpreteren waardoor jij je waarschijnlijk anders of beter zou voelen." [en dat wil hij graag]
Dan komt mijn inziens de gouden zin: "Maar op die manier voel jij je niet gehoord."
En dat is zo waar! Want op zo’n moment denk je vaak: ja, maar dat is niet zo, of ...dat bedoel ik niet... of je begrijpt mij niet... of iets in die trant. En dan ga je maar opnieuw uitleggen en weer heb je het gevoel dat de ander op een ander level zit. Totdat je door krijgt hoe dat eigenlijk komt: het komt omdat je blijft praten over de oorzaak van het gevoel in plaats van over het gevoel zelf. Als jij je aandacht op je gevoel vestigt, dan doet jou gesprekspartner dit ook, en dan voel jij je gehoord. En dat is wel zo fijn!
Kortom: "Bezig zijn met het waarom haalt je aandacht weg bij wat je voelt", aldus Marinus.
Ik denk dat als je dit in je achterhoofd houd als jij je boos, verdrietig, gestrest of juist heel blij voelt en je wilt dit gevoel delen met iemand, je gesprek veel prettiger verloopt. Voor beiden…
Maar ja, dan kom je bij het volgende punt: over de oorzaak van je stress of boosheid praten is vele malen makkelijker dan de emotie zelf verwoorden. Dat vinden wij mensen vaak eng, moeilijk en onwennig. Het is ook veel makkelijker de omstandigheden of anderen de schuld ergens van te geven in plaats van bij je zelf naar binnen te gaan en voelen wat je nu echt voelt. Want in dat laatste geval stel je je kwetsbaar op. Het mooie is dat als je dit durft, je zult merken dat je gesprekspartner zich ook kwetsbaar op zal durven te stellen en je daardoor echt contact zult ervaren. Dus wie zet de eerste stap?
Het onderstaande gedicht ‘de Herberg’ van Rumi sluit hier naadloos bij aan. Dit gedicht gaat over emoties en wat je er mee mag doen. Je kunt ze negeren, overschreeuwen, er tegen vechten of ze gewoonweg accepteren dat ze er zijn en er nieuwsgierig naar zijn. En dat laatste begint mijn inziens met het delen ervan.
Mens-zijn is een herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
Die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase...
De donkere gedachte, de schaamte, het venijn
Ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
En vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
Want ieder van hen is gestuurd
Als een gids uit het onbekende.
(Rumi 1207-1273)
Ik denk dat dit gedicht je kan helpen om de eerste stap te zetten naar meer begrip en echte gesprekken.
Het is Jouw Keuze!
geschreven door Wendy Damhuis