Ik stap ontzettend uit mijn comfortzone door deze blog te schrijven. Want ik ga toegeven dat mij iets niet lukte en dat ik daardoor een gevoel van falen ervaarde….en schaamte….en onzekerheid en een heleboel andere negatieve emoties. Nieuwsgierig wat mijn probleem was en hoe ik het heb opgelost? Dat ga ik je hieronder vertellen.
In oktober ‘23 hebben wij een nieuw paard gekocht. Een beetje impulsief, maar de wens was groot, ons nieuwe paddock Paradise bood deze ruimte en ik vond dat de andere 2 paarden wel behoefte hadden aan een maatje. Daarnaast rijden mijn kinderen vaak op mijn paard in plaats van mijzelf en was een extra coachpaard welkom. Al met al reden genoeg om rond te kijken.
Mijn oog viel uiteindelijk op een ontzettend lieve jonge italiaanse haflinger van bijna 3. De klik was er met alle leden van het gezin, dus een paar dagen later was ik de trots eigenaar van Melody. Ik was in de wolken, hyperdepieper zo blij! Want wat was ze een knuffel en zo ontzettend aanhankelijk. En mega rustig voor zo’n jong paard. En nee, het was niet mijn plan om een onbeleerd paard te kopen. Ik zocht eigenlijk een paard van een jaar of 8: geschikt voor het coachen en om zo op weg te rijden. Maar ja, dit bood wel een mooie uitdaging! En daar houd ik van! Ik heb nog nooit zo’n jong paard gehad….
Ze bleek een goede aanwinst, ontzettend lief in omgang, pakte de basis instructies goed op…. totdat ik met haar aan het werk wilde in de bak. In december vond ik dat het tijd was om haar te leren longeren (voor de niet kenners: rondjes om mij heen laten lopen/draven aan een lang touw, ter voorbereiding op het zadelmak maken). En dat lukte niet….eerst wel een beetje, maar toen niet meer…zij leek mij niet te begrijpen, ik haar niet, ik raakte gefrustreerd, zij ook en we kregen ruzie, ontzettende ruzie. Zij begon te bijten, steigerde en bokte tijdens het werk en vond mij duidelijk niet meer aardig. Dat kwam goed uit, want ik vond haar ook niet meer leuk. Ik werd zelfs een beetje bang van haar nadat ze mij raakte tijdens een rodeovoorstelling van haar.
Oooh, dit is een moeilijke om toe te geven hoor: want wat vond ik het erg om angstgevoelens te hebben voor een paard! Dat was mij nog nooit overkomen. Om een beeld te schetsen: dat lieve rustige paardje was veranderd in een bijterig, wild en onbetrouwbaar monster. AI…wat had ik gedaan?? De schaamte was volop aanwezig….gevoel van falen ook….
Wat deed ik vervolgens? Lezen, filmpjes kijken op Youtube om op deze manier erachter te komen wat ik fout deed. En ondertussen stoeide ik verder met haar, zonder succes….technisch gezien deed ik blijkbaar niks fout…..ik kon het dus niet uitstaan en voelde me zó ontzettend naar. Ik baalde dat het niet lukte, ik schaamde mij hiervoor en ook voor mijn angstgevoelens. Ik werd onzeker over mijn kunnen en twijfelde over mijn aankoop…dat was niet grappig. Het beïnvloede mijn hele dag…Ik voelde dat ik mijzelf ontzettend tegenkwam, maar ik kon het niet oplossen.
En wat deed ik vooral niet? Er over praten, het delen met een ander!! Dom dom, ja,ja zeg het maar!! Gelukkig zag ik uiteindelijk het licht en deelde ik na 3 weken stoeien, mijn gevoelens met mijn vriend, dat luchtte al een beetje op. Daarna belde ik mijn vriendin, een kenner op het gebied van het africhten van jonge paarden. Dat was wel even een flinke drempel hoor! Ondertussen was ik zo radeloos, dat ik alle schaamte, onzekerheid en zelfs schuldgevoel aan de kant zette en haar duidelijk vertelde hoe het ging. Het bleek heel simpel te zijn: ik ging te snel!!!! En laat dat net nu mijn bekende valkuil te zijn! (Dank je wel Melody voor deze spiegel!)
Op aanraden van mijn vriendin ben ik een paar stappen terug gegaan en begonnen met het vertrouwen weer op te bouwen. En van daaruit met kleine stapjes vooruit. En: als iets lukte niet meteen door naar de volgende stap, maar dit eerst een aantal keer herhalen, zodat het nieuwe gedrag bevestigd werd. Binnen een paar dagen werd de stress van Melody zichtbaar minder en kon ze normaal een rondje naast mij lopen zonder mij te bijten of te steigeren en te bokken. Zo fijn! Nu zijn we inmiddels 3 weken verder en zijn we weer beste maatjes. Het vertrouwen is terug en ik vind haar weer de liefste en schattigste haflinger die er bestaat.
Wat ik hier van heb geleerd? Dat ik veel eerder mijn ’issues’ mag delen met een ander, dat het goed is om hulp te vragen, dat ik fouten mag maken, dat ik mij vooral kwetsbaar op mag stellen en dat ik niet alles alleen op hoef te lossen. En: ga vooral niet te snel, maar pas je aan, aan het tempo van de ander. Zo, dat is behoorlijk wat….het waren dan ook aardig wat coachsessies met mijn paard (die eigenlijk nog veel te jong is, om coachpaard te zijn, haha) 😊
Waarom ik dit verhaal deel? Ik vond dit een mooie, weliswaar pijnlijke les, die mij liet zien dat ik mij kwetsbaarder op mag stellen. Het delen van dit verhaal en mijn ‘falen’, is hier een onderdeel van. Ik hoef niet alles alleen te doen. Daarnaast vond en vind ik het geweldig hoe Melody mij gespiegeld heeft en ben ik erg onder de indruk van mijn invloed op haar gedrag. Want: als ik langer door was gegaan zonder hulp te vragen, had ik een monster gecreëerd!
En heel misschien heb je hier iets aan....